همه چیز با نور آغاز شد، اما به تاریکی بی‌پایانی رسید که سرانجامش بهشت سالکان است. آنچنان که انرژی و ماده‌ی تاریک ستارگان را متبلور می‌سازند، تاریکی زمین نیز در کار تبلور اندک الماس‌های درخشان وجود آدمیان است تا شاید پرواز فقط خاطره‌ای مرده نباشد. در این سال‌ها آنچه که بیش از همه نمود داشت، سیاهی مخوف قلب جادوگران سیاه بود که در مقایسه با آن، ژرف‌ترین سیاهچاله‌های کهکشان‌ها بازیچه‌ای بیش نیستند؛ اما چه باک که هر آنکس که «حامی» دارد، غم ندارد و به قول حافظ: دوست گو یار شو و هر دو جهان دشمن باش...عجبا که فرزند آدم چه استعداد غریبی در آفرینش وحشت دارد، از آن زمان که مبتلا به عِقاب عُقاب شد...
کهکشان‌نورد برای من معبریست جهت عبور از جهنم زمین، فضایی برای تجمیع اضداد و پرداختن به سلایق متضاد و گوناگونم، در نبردی بی‌پایان با سارقان روح ... شب بی‌پایان ماتریکس را با چراغ معرفت باید سر کرد...